در درون هر انسانی؛ انسانی نهفته است. انسانی که در درون هر انسانی نهفته است باید بزرگ و نیرومند و حاکم شود. غایت نهایی و بلند انسان در زندگی باید برایش مشخص شود، هر انسانی باید بداند برای چه چیزی زندگی می کند، برای چه رنجهای زندگی را به دوش می کشد، برای چه دردهای زندگی را بر روی قلبش تلنبار می کند، باید بداند گریه های زندگی را چرا به چشمهایش تحمیل می کند. آیا زندگی ارزش ریستن دارد؟ تا هدف نباشد زندگی چه معنایی دارد؟
آنچه مهم است آدمی است و در اندیشه ی نفس بودن مهمتر از هر کار دیگری است. اما انسان باید از زندگی به سوی دیگر روی گرداند و این توفیق در سایه ی تفکر به دست می آید. آدمی جز بر خویشتن خود متکی نیست، تغییر از درون آغاز می شود، جور دیگر بودن، انسان دیگری شدن از درون خود انسان شکل می گیرد. گاهی می گوییم من می توانستم کس دیگری باشم، اگر اینم تقصیر از جامعه، محیط، فقر و ... است، آری تقصیر این عوامل هم هست اما من مرا، من خود تعیین می کنم.
در مفاهیم دینی انسان رانده از آسمان قلمداد می شود، اما راه بازگشت چیست؟ شاید نخواهیم به آسمان باز گردیم، اما معنی جبر و اختیار همین جاست، ما نه به اختیار آمده ایم، نه به اختیار می رویم، ما به اختیار در اینجا نیستیم، ما فقط آمده ایم خوب و بد بودن را بیازماییم، ما آمده ایم فقط انسان شدن را تمرین کنیم، ما آمده ایم انسان بودن را به نمایش بگذاریم و برویم. از بازگشت به آسمان چاره ای نیست.
شاید بگویید آسمانی و بازگشتی در کار نیست و ما همین جا بودیم و در همین جا به خاک می رویم و تمام و چه زندگی پوچی، اگر چنین است رنج زندگی را برای چه به خود تحمیل می کنیم، زندگی بیشتر از آنکه سرشار از شادی باشد، از تلخی پر است، خودکشی اختیار است برعکس آمدن و رفتنمان، اگر زندگی همین است چرا مرگ به اختیار را انتخاب نمی کنیم.
ما باز خواهیم گشت و راه بازگشت از عشق می گذرد، تا شبیه معشوق نشوی معنی عشق را درک نکرده ای. آنکه ما را آورد، سبحان است، قادر است، عزیز است، حکیم است، رحیم است، رحمان است، رزاق است و ... و تا گوشه ای شبیه او نشوی راه بازگشت را گم کرده ای. خدا نخستین محبوب است، تمام عشقها در پرتو عشق او معنا می یابد، عشق از او سرچشمه گرفت. می دانی چرا امروزه عشق معنایش را و زیباییش را از دست داده است؟ چون خدا فراموش شده است، آنگاه که خالق عشق فراموش شود، عشقهای دیگر رنگ می بازد. اگر انسان عشق را می شناسد به خاطر اوست، عشق اوست و همه ی عشقها از او سرچشمه می گیرد. عشق هم خالقی دارد، وقتی خالق عشق از یاد برود عشق های دیگر چه معنی و مفهومی خواهد داشت. درد امروز بشر نیز همین است، عشق اصلی از یادها رفته و عشقهای مجازی رنگ باخته و آنچه باقی مانده شهوت است.
