سرآغازها همه در پرده ی ابهام هستند. از روزگاران کهن که مرز بین اسطوره و واقعیت مشخص نبود تا به امروز تصورات مربوط به مرگ و جهان آخرت و سرنوشت انسان، افکار مردم را به خود مشغول داشته است. اما شکل و رنگ این تصورات با گذشت زمان و تغییر افکار مردم دگرگون شده است.
انسان دارای جسم و روح است، روحی ناشناخته که هر کس به گونه ای آن را تعریف و بیان کرده است، انسان هر چه در شناخت جسم خود به علم و پیشرفت دست یافته است در مقابل در شناخت و تعریف روح در مانده است. روح از انکارش تا باورش، از تعریف خدایی تا بی ارزش قلمداد کردنش هنوز در هاله ای از ابهام مانده است. روح ناشناخته و هنوز هم تعریف نشده است.
اما یک حقیقت قابل انکار نیست و آن ثنویتی ست که غالب انسانها در خود احساس می کنند. انسان متشکل از جسم و روح است. زندگی انسان را در این جهان (ثنویتی) در برگرفته است که انسان با آن درگیر است. این ثنویت را چنین می توان وصف کرد: تمایل غریزی به زیبائی، به سوی نعمات جسمانی و بهره مندی از امیال نفسانی(سیزیف، آلبر کامو). اما از سوی دیگر نگاه به ورای طبیعت جسمانی انسان به انسان گوشزد می کند که در این هستی همه چیز دست به دست هم می دهد تا انسان به جایگاه والای خویش دست یابد پس انسان باید از خود برخیزد.
اعتقاد به ریشه ی خدایی داشتن نفس، احساسِ داشتن زندگی اخلاقی را در انسان ایجاد می کند. فاصله ی میان تکالیف اخلاقی که انسان خود را موظف به انجام آنها می بیند با هوس ها و غرایزی که سرسختانه در مقابل تکالیف اخلاقی مانع ایجاد می کنند، سبب می شود که آدمی فاصله ای عمیق میان دو بخش تن و نفس خود احساس کند؛ گویی نبردی دایمی در وجود انسان برپاست.
فیثاغورث غایت نهایی زندگی انسان را شبیه شدن به خدا می دانست و تشبه به خدا تنها از طریق جستجوی حقیقت به دست می آمد. تشبه به خدا، نظم و انضباط ویژه ای را به زندگی فردی و اجتماعی انسان می بخشید. تشبه به خدا مستلزم آگاهی بود و در پرتو آگاهی، انسان باید به شعائر دینی خود عمل می کرد. زندگی دینی و اخلاقی، زندگی توأم با نظم بود.
فیثاغورث زندگی را به جشن یا بازار تشبیه می کرد، فیثاغورث سه نوع متفاوت از زندگی را به وسیله ی بازیهای المپیک به تصویر می کشید، سه گروه به بازیهای المپیک می رفتند. پایینترین رده را کسانی تشکیل می دادند که در آنجا به خرید و فروش می پرداختند و آنها منفعت و سود خود را می جستند. در مرتبه ی بعد کسانی قرار داشتند که مسابقه می دادند و قابل احترام بودند. اما بهترین آنان، کسانی بودند که فقط تماشاگر بوده و به تحلیل آنچه اتفاق می افتاد، مشغول می شدند (تاریخ فلسفه). با توجه به این تمثیل، سه نوع متفاوت از مردم را در این جهان می توان از هم متمایز کرد: انسانهای منفعت طلب که آنچه را مطابق طبع و سازگار با بدن و مطلوب غرایز است، جستجو می کنند(خرید و فروش کنندگان در مسابقه). انسانهای جویای افتخار و احترام؛ غایت زندگی آنان در دستیابی به موفقیت و پیروزی خلاصه می شود(مسابقه دهندگان). انسانهای جویای حکمت و معرفت؛ هدف این دسته از انسانها در زندگی دستیابی به حکمت است(تماشاگران مسابقه یا اهل نظر).
می شود گفت آدمی همانگونه که می اندیشد زندگی می کند. نحوه ی زندگی هر انسانی نشان دهنده ی طرز تفکر اوست. اگر انسان خود را فقط جسم ببیند تمام سعیش را در زندگی برای به دست آوردن منافع و لذات بیشتر می کند و اگر انسان خود را صاحب روحی والا بداند زندگیش رنگ خدا می گیرد.
