به من و ما؛ او و آنها اشتباه ضمیر گفتند؛ ضمیر یکی بود و هست، تو. اسم گذاشتن اشتباه بود وقتی همه چیز جلوه ی تو بود، همه چیز تو بودی و همه چیز تو هستی، من توام، او توست، این توست، آن هم توست، همه ی تو هستیم، زمین ما را به اشتباه انداخت، نه فاصله ما را به اشتباه انداخت، نه فاصله ی زمین از تو و دور شدن از تو ما را به اشتباه انداخت که گمان کردیم، جدا از تو، من و مایی، او و آنهایی، این و آنی هست. یک ضکیر وجود دارد، تو و فقط تو، یک چیر وجود دارد، تو و فقط تو. بقیه رنگ و لعابی، نمونه ای، مثلی، جلوه ای از بودن تو هستند، خود فراموش کرده اند وگرنه می دانند که فقط نوری از خورشیدند. خود را نور دیده اند و خورشید را فراموش کرده اند. امان از زمین و فاصله...
