در نگاهی گذرا به آثار افلاطون به نظر می­ رسد که او فیلسوف زندگی است. او در محاوره ­ی جمهوری با دقت آرمان­شهر خود را توصیف می کند. او برای شهر خود، سه طبقه قائل می ­شود و برای هر طبقه، وظیفه و فضیلتی خاص عنوان می­ کند. همچنین وی درمحاوره­ ی قوانین، برای شهر قوانین وضع می­ کند و حتی کوچکترین مسائل مانند بازی کودکان را مد نظر قرار می ­دهد.

   اما هنگامی که از آخرت صحبت می­ کند به نظر می ­رسد که به این مسئله به اندازه­ ی کافی مستقیماً نپرداخته است و در تصویری که از جهانِ پس از مرگ ارائه می ­دهد به اسطوره متوسل می ­شود. گویی، اصل زندگی است و مرگ هم به نوعی تکمیل کننده­ ی آن است و از سوی دیگر به نظر می ­رسد برای اینکه اخلاق و زندگیِ اخلاقی پایه­ ای محکم داشته باشد، از مرگ و آخرت سخن می گوید.

    اما حقیقت این است که در نظر افلاطون، انسان نفس آمیخته با بدن است و اما او نفس را به وضوح از بدن متمایز می­ کند. نفس مقدم بر بدن و دارای خرد و فناناپذیر است. مسأله این است که روح از عالم دیگر به این­ جهان هبوط کرده است. و این­ جهان محل تطهیر نفس و مهیا شدن آن برای بازگشت به موطن اصلی است.

    به نظر افلاطون هدف از زندگی در این ­جهان تشبه به خداست و سعادت حقیقی نیز در همین تشبه است. پس شیوه­ ی زندگی در این­ جهان حائز اهمیت است. به نظر افلاطون انتخاب نوع زندگی یعنی زندگی توأم با فضیلت و زندگی براساس ظلم انتخاب بزرگی است که سرنوشت انسان را در جهان بعدی مشخص می­ کند.

   اما مرگ انتقال از این جهان به جهان دیگر است و مرگ عملاً نوعی عبور و گذر از ساحت سایه به سوی عالم اصلی و حقیقی است. نفس که از عالم بالاست باید به سوی حقیقت الهی خویش باز گردد و چون مسیر بازگشت از مرگ می­ گذرد، مرگ خواستنی و گرامی شمرده می ­شود.

   پس در نظر افلاطون هدف بازگشت به خانه است و مرگ نیز همچون زندگی و اخلاق وسیله­ ی بازگشت است. در باب انسان و سرنوشت هر دو جهانش، فناناپذیری نفس محور است و افلاطون بر مبنای فناناپذیری نفس، زندگی این­ جهانی و آن­ جهانی را تبیین می­ کند.