به اصرار بعضی از دوستان که علاقمند به خواندن داستانهای عاشقانه هستند، چند رمان از این رمانهای مدل ایرانی، اینترنتی دانلود کردم و خواندم. وقتی می گویم ایرانی، اینترنتی یعنی مدل رمانهایی که فقط اینترنتی هستند و شاید هیچوقت به مرحله ی چاپ نرسیده اند، اینگونه رمانها اغلب کار یک نویسنده و گاهی کار گروهی است. درباره ی بدی و خوبی یا معایب و محاسن این کتابها حرفی ندارم چون منتقد کتاب نیستم اما در این کتابها چند نکته ی مشترک وجود دارد که پسندیده نیست. در اغلب این رمانها قهرمان داستان (دختر یا پسر) دوست جنس مخالف دارند و انگار این امری جا افتاده در جامعه ی ماست و همه ی دختر و پسرهای جامعه ی ما اینگونه هستند، اما مسئله این هم نیست، در این رمانها اغلب قهرمانان اهل مشروب هستند، اهل پارتی های مختلط هستند، بی حجاب هستند و باز هم این ها مسئله ای نیست مسئله اینجاست که این قهرمانان اهل نماز هم هستند و نماز هم می خوانند، قران هم می خوانند و یک جوری القا می شود که اینها جوانانی خوب و دیندارند و راه درست زندگی همین است که این قهرمانان دارند.
آیا این تعریف درستی است که از دین و دینداری القا می شود؟ آیا صرف اینکه نماز بخوانیم و یا قران بخوانیم یعنی دیندار هستیم؟ دین مجموعه ای قواعد است که باید رعایت شود، نمی شود با رعایت یک قاعده از دین ادعای دینداری کرد. آیا می شود در یک جامعه قانونی را رعایت کنیم و بقیه ی قوانین را نادیده بگیریم و بعد بگوییم ما آدمهایی قانون مداریم؟ مثلا در رانندگی کمربند را ببندیم ولی از چراغ قرمز عبور کنیم، در این صورت پلیس به ما می گویید آفرین چون یک قانون را رعایت کردید شما قانون مدارید، پس نیاز نیست دیگر قوانین را رعایت کنید؟
اکنون مسئله اینجاست که آیا صرف انجام دادن یک امر واجب و نادیده گرفتن حرامهای دین یعنی ما آدمهایی دین مداریم و ما آدمهای دینداری هستیم؟ آیا این تعریفی که از دین القا می شود صحیح است؟ آیا دینی که به جوان یا نوجوان نشان داده می شود شباهتی به دین اسلام دارد؟ دین اسلام مثل دریایی بی انتهاست، زلال و پاک اما ما مشتی آب گندیده از کوزه ای را به تصویر می کشیم و می گوییم این دین است. آنهایی که قلم به دست می گیرند و بی هیچ توجهی می نویسند و الگوهایی برای نوجوانان و جوانان می سازند نمی دانم نمی دانند یا به عمد تیشه به ریشه مذهب و دین می زنند. نوجوان و جوانی که به دنبال هیجان و عشق است چیزهایی را یاد می گیرد که درست نیست، برداشتی از دین به دست می آورد که غلط است. آیا صرف اینکه فضا فضای مجازی است می شود هر راستی را دروغ نشان داد و هر دروغ را به درستی تعبیر کرد؟
