لیلا - زمزمه نسیم

دلتنگی از نوعی دیگر...

اگر بندگان من، از تو درباره ی من بپرسند، بگو من به آنان نزدیکم و دعای دعا کننده را به هنگامی که مرا بخواند اجابت می کنم، بقره، 186). من جسور نیستم که از تو گله کنم یا با تو رسم شکایت بگذارم، من کمی دلتنگم. می دانم دردم چیست اما نمی دانم درمانش چیست؟ از وقتی یادم می آید بلد نبودم با کسی حرف بزنم، درد دل کنم. راز دل بگویم. از همان بچگی همیشه و هر وقت دلم گرفت نوشتم. البته برای این که اگر در خانه کسی خواند متوجه نشود در لفافه نوشتم و اینطور شد که من نوشتن را یاد گرفتم.

دلم خیلی گرفته است، بی بهانه که نه، با بهانه هوای گریه دارد. من از دوردستها رسیده ام، از کوچه پس کوچه گذشته ام. زمین خورده ام، زخم برداشته ام، کوله باری از خستگی بردوش دارم. دلم فریاد می خواهد، دلم داد می خواهد. دلم می خواهد برای تو از روزگار بنالم، دلم می خواهد هوار بکشم، که دیگر نمی توانم اما نمی شود، می دانم که می گویی جوانم و هنوز روزهای دیدنی بسیار دارم، در زندگی زمین خورده ام اما هنوز پاهایم جوان است و می توانم و باید برخیزم، می دانم حق خسته شدن از زندگی، حق گله کردن به تو را دارم، حق شکایت دارم اما حق بریدن از زندگی را ندارم.

گویی یک شب بارانی، ته یک کوچه ی بن بست خیس بارانم و راهی که برای رفتن نیست. روزگار دور سرم می چرخد، یا نه من ته کوچه ی بن بست به دور خودم می چرخم. می دانم می گویی ( اینک صبری نیکو برای من بهتر است؛ یوسف 18). من صبورم اما دلم را چه کنم؟

لیلا ::: یکشنبه 98/4/23::: ساعت 12:22 صبح

نظرات دیگران: نظر

نقطه ی وصل...

این روزها

همه می خواهند

به جایی

به کسی وصل شوند

اما من

به تو وصلم

و به پاهایم

و پاهایم

به کفشهای کهنه ام

و من

به دستهایم وصلم

و دستهایم

به انگشتانم

نقطه های

وصل من

برایم کافی ست

لیلا ::: شنبه 98/4/22::: ساعت 11:53 عصر

نظرات دیگران: نظر

یوسف من...

به زنان مصر نگاه نکن

که یوسف دیدند

و دستان خود

را بریدند

من اگر تو را نبینم

دستانم

همیشه

زخمی

خواهند بود...

لیلا ::: شنبه 98/4/22::: ساعت 8:29 عصر

نظرات دیگران: نظر

گمشده!!!!!!!!!!

نمی دانم من متفاوت فکر می کنم یا خیل عظیمی مثل من هستند؟ مثلا به نظر من عدالت فرق دارد، اصلا معنای متفاوتی از آنچه که در این دنیا می بینم، دارد. اولین بار که داستان بینوایان را خواندم و بارها که فیلم و کارتونش را دیدم همیشه فکر می کنم خب درست که ژان والژان گرسنه بود و نانی دزدید اما چرا کسی به نانوا توجهی نمی کند، شاید آن نان هم تنها دارایی آن نانوا بود، شاید آن نانوا با آن نان مایحتاج خانه اش را تامین می کرد. دزدیدن از یک پولدار یک چیز است و دزدی از یکی مثل خودت یک چیز دیگر. مثل همین کسانی که کیف قاپ هستند یا گوشی می دزدند، به این فکر نمی کنند که گوشی خریدن در این زمانه خودش برای کسی خیلی ست و نمی شود به این راحتی گوشی خرید، یا مثلا موتور کسی را می دزدند که خودش به موتورش احتیاج دارد، اصلا اگر صاحب موتور پول داشت به جای موتور ماشین می خرید. بیشتر دزدیها از کسانی می شود که دارای وضعیت متوسطی هستند و برای این قشر و با این همه گرانی دزدی برایشان سنگین تمام می شود. دزد احتیاج دارد، اما آن کسی که از او دزدی می شود آیا پولدار است یا وضعیت بهتری از دزد دارد؟ درست مثل داستان بینوایان، در داستان بینوایان عدالت چگونه باید تعریف شود، مردی به خاطر گرسنگی نانی می دزد و نانوایی که شاید خودش به نانش احتیاج دارد. هیچوقت عدالت اجرا نمی شود، در این دنیا هرچقدر هم که سعی کنیم عدالت اجرا شود باز هم نمی شود.

یا مثال دیگری بزنم، کسی صاحب ماشین خارجی لوکس میلیاردی باشد و بزند یکی را بکشد، دیه یک نفر به نرخ روز 270 میلیون و در ماههای حرام 360 میلیون تومان است(سایت تابناک)، برای صاحب ماشین میلیاردی، میلیون می شود پول توجیبی بچه اش، و قضیه را معکوس در نظر بگیریم کارگری که حقوق مصوبش یک و نیم میلیون است(سایت تابناک) ناخواسته خسارت عمده ای به ماشین لوکس میلیاردی یکی وارد کند، اگر قلب، دو کلیه، ریه، جفت قرینه های چشمانش، کبد و شش و هر عضوی که می شود فروخت را بفروشد باز نمی تواند خسارت چنان ماشینی را تقبل کند. و به اینجای خیالهایم که می رسم دلم درد می گیرد که ارزش و قیمت یک آدم از یک وسیله کمتر است. عدالت این است که ارزش انسان با هیچ چیزی برابری نکند اما عدالت با زندگی این دنیا همخوانی ندارد. عدالت گمشده ی تاریخ است، در طول تاریخ عدالت گمشده ای ست که هر چه آگهی دادند و هر چه دنبالش گشتند نیافتند. افلاطون یکی از هزاران کسی بود که به دنبال عدالت می گشت، او از چهار فضیلت نام می برد که مهمترین آنها عدالت بود. به اینجای خیالهایم که می رسم دلم می خواهد حافظه ی یک ماهی را داشتم تا می توانستم کمی در فراموشی بخوابم.

لیلا ::: شنبه 98/4/22::: ساعت 8:21 عصر

نظرات دیگران: نظر

و اما عشق...

یک نگاه مختصر به انسان امروز می اندازیم اگر قوم لوط برای خاطر یک گناه باید مجازات می شد، یا قوم ثمود و ... آنوقت آدمهای امروزی با این همه نوع آوری که در گناه داشته اند چگونه باید مجازات شوند؟ هر روز یک عمل جدید می بینی و می شنوی و کار از تعجب و دهان باز ماندن می گذرد و بعد با خود فکر می کنی این انسان کجا لیاقت داشت که فرشتگان برایش سجده کنند؟

قران مراحل خلقت انسان را بارها ذکر می کند تا به یاد آدم بیاورد که از هیچ به وجود آمده است. (قطعا ما انسان را از خلاصه‌ای که از گل گرفته شده بود آفریدیم، سپس او را نطفه‌ای در جایگاهی آرام قرار دادیم، آن‌گاه نطفه را خونی بسته کردیم؛ پس خون بسته را گوشتی جویده شده کردیم، سپس گوشت جویده شده را به صورت استخوان‌هایی قرار دادیم. بعد استخوان‌ها را گوشت پوشانیدیم. پس از آن او را آفریده دیگری بی‌سابقه قرار دادیم. مؤمنون: 12ـ14). (ما انسان را از گل خشکیده‌ای، که از گل بدبویی گرفته شده بود، آفریدیم.حجر: 26). ( آیا بر انسان روزگارانی گذشت که چیزی قابل ذکر نبود؟ ما او را از آب نطفه مختلط (بی حس و شعور) خلق کردیم و دارای قوای چشم و گوش گردانیدیم. دهر: 1و2). خداوند فقط یادآوری نمی کند که ادم هیچ نبود و از هیچ به وجود آمد بلکه بارها تذکر می دهد که زندگی دنیا هم هیچ است،(زندگی دنیاچیزی جز بازی و سرگرمی نیست، انعام 32). (این زندگی دنیا چیزی جز سرگرمی و بازی نیست؛ و زندگی واقعی سرای آخرت است، اگر می‌دانستند، عنکبوت، 64). اما موضوع به همین جا ختم نمی شود و خدواند تذکر می دهد که بعد از مردن باز هم به هیچ تبدیل می شوید و باز خداست که شما را بعد از مرگتان زنده می کند. (برای ما مثلی زد و آفرینش خود را فراموش کرد . گفت کیست که این استخوان ها را در حالی که پوسیده است، زنده کند، بگو، آن کسی که آن را نخستین بار آفرید، بار دیگر آن را (پس از مردن) زنده می کند، او به (اسرار) هر مخلوقی داناست. یس، 79-77). اما با این همه گفتن و با این همه شنیدن رسیده ایم به انسان امروزی و آیا حق نمی دهیم به فرشتگان که اعتراص می کردند چرا انسانی را خلق می کنی که در زمین فساد و خونریزی می کند(بقره، 30) و مسلما این انسان لایق سجده نبود و حتی لایق اینکه اشرف مخلوقات باشد.

پس سجده به انسان شامل همه ی انسانها نبود و شاید سجده به انسانهایی بود که از فرشتگان بالاتر بودند و در نسل آدم قرار داشتند. این یک جواب است اما جور دیگری هم می شود نگاه کرد، شاید سجده به آدم یک امتحان بود برای خود فرشتگان که سره از ناسره، که خالص از ناخالص جدا شود، وقتی عشق به خدا در میان باشد چه اهمیتی دارد که او چه فرمانی می دهد پیشانی ست که باید به سجده بیفتد، زانو ست که باید خم شود، سر به خاک افتد و این رمز عاشقی ست، عاشق اگر اطاعت نکند، عاشق اگر به خاک نیفتد، دیگر عاشق نیست. سر به تن داشته باشی و از عشق بگویی عشق می شود ادعا. مگر ابراهیم نبود که برای خوابی دلش را، وجودش را، به قربانگاه برد. شاید آدم بهانه بود، شاید سجده بهانه بود خدا می خواست فرشتگان و مقربان درگاهش خود را بشناسند و عیار عشق خویش را بسنجند.

عشق گاهی لقلقه ی زبان می شود، فاصله ی عشق از ادعا تا عمل از زمین است تا آسمان، ما انسانهای امروزی که حتی عشق زمینی هم برایمان ملعبه است و به قولی امروز عاشقیم و فردا فارغ و هر روز در پی عشقی تازه و رنگی نو هستیم و بیشتر هوس را می شناسیم تا عشق معنی سر دادن، معنی سجده کردن، به خاک افتادن را نمی دانیم. گاهی به نظر می رسد داستانی از قران شنیده ایم که فرشتگان به آدم سجده کردند و مغرور شده ایم ما اشرف مخلوقاتیم، اما نه مسلما فرشتگان به هر آدمی سجده نمی کنند و هر آدمی لایق سجده نیست. آدمی که برای خدا به سجده نیفتد کجا لایق است که فرشته ای برایش به سجده بیفتد؟